Tag Archives: Rumi

When she begins to sway — لمّا بدا يتثنى

Posted on by
Another gem from al-Andalus:

https://www.youtube.com/watch?v=JRGlzIhWgAY

 

 

 

 

Translation (of the most common version, in Arabic below):

When she began to sway
my Love’s beauty entranced me
With a glance, she captured me
the branch bends when it sways
O my promise, O my wonder,
None can console my complaint
of love and my sufferings
except the queen of beauty

 

Original:

لما بدا يتثنى
حبي جماله فتنا

 

او ما بلحظه أسرنا 
غصنٌ ثنا حين مال

 

وعدي ويا حيرتي
من لي رحيم في شكوتي
بالحب من لوعتي
إلا مليكُ الجمال

 

Compare with the famous opening of Rumi’s Mathnawi:

http://www.youtube.com/watch?v=4tSfqUuipU8

 

 

Translation:

1. Listen to the reed how it narrates a tale,
A tale of all the separations of which it complains.

2. Ever since they cut me from the reed-bed,
Men and women bemoaned my lament.

3. How I wish in separation, a bosom shred and shred,
So as to utter the description of the pain of longing.

4. Whoever becomes distanced from his roots,
Seeks to return to the days of his union.

5. I joined every gathering uttering my lament,
Consorting with the joyous and the sorrowful.

6. Everyone befriended me following his own opinion,
No one sought the secrets from within me.

7. My secret is not far away from my lament,
Yet, eye and ear do not possess that light.

8. Body is not hidden from soul, nor soul from body,
Yet, none has the license to see the soul.

 

–Translation by Seyyed Hossein Nasr. From “The Lament of the
Reed: Rumi,” translated and recited by Seyyed Hossein Nasr,
music directed by Suleyman Ergunerm, 2000.

Original:

 

بشنو از نی چون حکایت می کند
از جدایی ها شکایت می کند

 

کز نیستان تا مرا ببریده اند
از نفیرم مرد و زن نالیده اند

 

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق

 

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
بازجوید روزگار وصل خویش

 

من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت بدحالان و خوشحالان شدم

 

هر کسی از ظن خود شد یار من
از دورن من نجست اسرار من

 

سر من از نالهٔ من دور نیست
لیک چشم و گوش را آن نور نیست

 

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست

 

 

Rumi on Karbala

Posted on by

كل يوم عاشوراء وكل ارض كربلاء

Translation:

Where are you, o martyrs of God?
You calamity seekers of the desert of Karbala
Where are you, o you the light-winged lovers
Lighter than the birds of heaven, o celestial soveirgns
Who have opened the gates of the heavenly spheres
You who have released yourself from time and space
Does anyone say to spirit, where are you?
Where are you who have broken the gates of prison
and released all prisoners from their cages
Where are you O open vessel?
Where are you, o voice of the voiceless?

 

Original:

کجایید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی
کجایید ای سبک روحان عاشق
پرنده تر ز مرغان هوایی
کجایید ای شهان آسمانی
بدانسته فلک را درگشایی
کجایید ای ز جان و جا رهیده
کسی مر عقل را گوید کجایی
کجایید ای در زندان شکسته
بداده وام داران را رهایی
کجایید ای در مخزن گشاده
کجایید ای نوای بی نوایی

Rumi-Dancing Atoms

Posted on by

 

My translation:

 

Arise oh day! The atoms are dancing!
For him the spheres and wind are dancing
Souls ecstatic with joy are dancing
I’ll whisper in your ear where they are dancing
Each atom in the wind or desert
Is good-natured, like this, we are enchanted
Each atom, whether happy or sad
Is bewildered by the sun, happy without reason

 

Original:

ای روز برا که ذره ها رقص کنند
آن کس که از او چرخ و هوا رقص کنند
جانها ز خوشی بی سر و پا رقص کنند
در گوش تو گویم که کجا رقص کنند
هر ذره که در هوا یا در هامون است
نیکو نگرش که همچو ما مفتون است
هر ذره اگر خوش است اگر محذون است
سرگشته خورشید خوش بی چون است

 

Rumi – I do not know myself

Posted on by

 

 

What is to be done, O Muslims? for I do not know myself.

I am neither Christian, nor Jew, nor Magian, nor Muslim.
I am not of the East, nor of the West, nor of the land, nor of the sea;
I am not of Nature’s quarry, nor of the heaven circling above.
I am not made of earth, nor of water, nor of wind, nor fire;
nor of the Divine Throne, nor the carpet, nor the cosmos, nor mineral.
I am not from India, nor China, nor Bulgaria, nor Turkestan;
I am not from the kingdom of the two Iraqs, nor from the earth of Khurasan.
Neither of this world, nor the next, I am, nor of Heaven, nor of Hell;
Nor from Adam, nor from Eve, nor from Eden nor Rizwan.
My place is the Placeless, my trace is the Traceless;
‘Tis neither body nor soul, for I myself am the Beloved.
I have cast aside duality, I have seen the two worlds as one;
One I seek, One I know, One I see, One I say.

 

He is the First, He is the Last, He is the Outward, He is the Inward;
I know no one other than He, none but he who is He
Drunk with Love’s cup, the two worlds have been lost to me;
I have no business save carouse and revelry.
If once in my life I spent a moment without you,
From that time and from that hour I repent of my life.
If once in this retreat I win a moment with you,
I will trample on both worlds, and dance in ecstasy
O Shams of Tabriz, I am so drunk in this world,
That except for drunkenness and revelry, I have no tale to tell.

 

Original:

چه تدبیر ای مسلمانان که من خود را نمیدانم
نه ترسا و یهودیم نه گبرم نه مسلمانم

نه شرقیم نه غربیم نه بریم نه بحریم
نه ارکان طبیعیم نه از افلاک گردانم

نه از خاکم نه از بادم نه از ابم نه از اتش
نه از عرشم نه از فرشم نه از کونم نه از کانم

نه ازهندم نه از چینم نه از بلغار و سقسینم
” نه از مـلک عراقـینم نه از خـاک خراسانم

نه از دنیا نه از عقبی نه از جنت نه از دوزخ
نه از ادم نه از حوا نه از فردوس رضوانم

مکانم لا مکان باشد نشانم بی نشان باشد
نه تن باشد نه جان باشد که من از جان جانانم

دویی از خود بیرون کردم یکی دیدم دو عالم را
یکی جویم یکی گویم یکی دانم یکی خوانم

هو الاول هوالاخر هو الظاهر هو الباطن
بغیر از هو و یا من هو دیگر چیزی نمی دانم

ز جام عشق سرمستم دو عالم رفت از دستم
بجز رندی و قلاشی نباشد هیچ سامانم

اگر در عمر خود روزی دمی بی او بر اوردم
از ان وقت و از ان ساعت ز عمر خود پشیمانم

الا ای شمس تبریزی چنان مستم در ین عالم
که جز مستی و قلاشی نباشد هیچ درمانم

Compare with: